ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖို႔သည္ ဓမၼေဟာင္း ကာလက ေဖာ္ျပ ခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အရာ တစ္ခုျဖစ္ျပီး၊ ဓမၼသစ္ ကာလႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း ယံုၾကည္သူအခ်ိဳ႕ ေျပာဆိုေနၾက သည္ကို ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိေန ရပါသည္။ ေက်းဇူးေတာ္ ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအရာကို လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္ေန သူမ်ား ကိုပင္လွ်င္ ပညတ္ တရား၏ ေအာက္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ ရွိေနၾက ေၾကာင္း ေဟာေျပာ ေဝ ဖန္ေနၾက သည္မွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမၼာက်မ္းစာမွ အျမင္တစ္ခ်ိဳ႕ ကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖုိ႔ ေပးရန္ လိုအပ္ပါသနည္း။က်မ္းစာမွ ေဖာ္ျပေသာ ဆယ္ဖုိ႔ တစ္ဖို႔ဆုိေသာ စကားလံုးကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ ေဟျဗဲဘာသာ စကားတြင္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖုိ႔ဟု ေခၚေသာ စကားလံုးသည္ ma`aser ဟု ေခၚျပီး ဘာသာျပန္ရေသာ္ တစ္ဆယ္ (၁၀) (သို႔မဟုတ္) ဆယ္ပုံတစ္ပုံ ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။ ဓမၼသစ္ကာလတြင္ ထိုစကားလံုးကို ဂရိဘာသာစကားအားျဖင့္ “dekate” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
Vine's Expository Dictionary of New Testament Words. ကို ေရးသားေသာ W. E. Vines သည္ ဆယ္ဖို႔ တစ္ဖုိ႔ ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ယခုကဲ့သို႔ ေရးသားထားပါသည္။ ေဟျဗဲ ၇း၄-၉ တြင္ ေမလခိေဇဒက္ မင္းၾကီး ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ေဖာ္ျပထားရာတြင္ (၁) အာျဗဟံသည္ ထိုမင္းၾကီး ေမလခိေဇဒက္ကို ဆယ္ဖုိ႔ တစ္ဖို႔ ေပးခဲ့သည္ (ကမၻာဦး ၁၄း၂၀)။ (၂) ထိုေမလခိေဇဒက္ သည္ ေလဝိအမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ထိုသူ ကိုယ္တိုင္က ဘုရားသခင္၏ ကတိေတာ္မ်ားကို ခံစားထားရသူ အာျဗဟံထံမွ ဆယ္ဖို႔ တစ္ဖုိ႔ကို ရယူခဲ့သည္ သာမက အာျဗဟံကို ေကာင္းၾကီးေပး ခဲ့ပါသည္။ (၃) ေသတတ္ေသာ ေလဝိလူတုိ႔သည္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ကို ရယူခံစား တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေမလခိေဇဒက္သည္ ေသသည္ဟူ၍ က်မ္းစာတြင္ မွတ္တမ္းမရွိခဲ့ေခ်။ (၄) အမွန္တကယ္တြင္ ေလဝိအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖုိ႔ ကို အာျဗဟံအားျဖင့္ ေပးျပီးသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟူ ထုိက်မ္းပိုဒ္က ေဖာ္ျပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ကို အာျဗဟံ ေပးေသာအခ်ိန္က ေလဝိလူတို႔ သည္ အာျဗဟံ၏ ကိုယ္တြင္ ရွိေနသူဟု ထိုေဟျဗဲက်မ္းက ဆိုထားေလသည္” ဟု ေရးသား ေျပာဆိုခဲ့ဘူး ပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို သင့္အားေျပာျပေသာေၾကာင့္ ျငီးေငြ႕မသြားေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သင့္ကို ေသခ်ာစြာ သိနားလည္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ အေျခခံအားျဖင့္ ေျပာ ဆိုေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကမာၻဦးက်မ္း မွ ၁၄ ခုေျမာက္ ေသာ အခန္းၾကီးကို ဖတ္လိုက္ပါ။ ပထမဦးဆံုး ဆယ္ဖုိ႔ တစ္ဖို႔ေပးေသာ အာျဗဟံ၏ အေၾကာင္းအရာကို သိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ အာျဗဟံသည္ ထုိေဒသမွ ဘုရင္မ်ားႏွင့္ စစ္ျပိဳင္တုိက္ခိုက္ေသာအခါ သိမ္းယူရမိေသာ ပစၥည္းဥစၥာအမ်ားအျပားကို ရရွိခဲ့ပါ သည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တုိင္က အာျဗဟံကို ၾကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္ကို အခန္းငယ္ (၁၈) တြင္ ဖတ္ရႈရပါ လိမ့္မည္။
အျမင့္ဆုံးေသာ ဘုရားသခင္၏ ယဇ္ပုေရာဟိတ္ျဖစ္ေသာ ရွာလင္မင္း ၾကီး ေမလခိေဇဒက္သည္လည္း မုန္႔ႏွင့္ စပ်စ္ရည္ကို ေဆာင္ခဲ့ျပီး လွ်င္ ေကာင္းကင္ေျမၾကီးအရွင္၊ အျမင့္ဆံုးေသာ ဘုရားသခင္သည္ အာျဗဟံအား ေကာင္းၾကီးေပးေတာ္မူပါေစေသာဟု အာျဗံကို ေကာင္း ၾကီးေပး၍ သင္၏ရန္သူတုိ႔ကို သင္၏လက္၌ အပ္ႏွံေတာ္မူေသာ အျမင့္ ဆံုးေသာ ဘုရားသခင္ လည္း မဂၤလာရွိေတာ္မူေစသတည္း ဟု ျမြတ္ဆို၏။ အာျဗံသည္လည္း ဥစၥာရွိမွ်တုိ႔ကို ထုိမင္းအား ဆယ္ဘို႔တစ္ဘို႔ လွဴေလ၏။ (ကမာၻဦး ၁၄း၁၈-၂၀)
အာျဗဟံ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ေပးေသာ ေမလခိေဇဒက္ဆိုသည္မွာ သမၼာက်မ္းစာက သတ္မွတ္သည္မွာ ခရစ္ေတာ္ အတန္း အစား တြင္ ပါဝင္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ေဟျဗဲ ၅း၆ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
ထိုသို႔ႏွင့္ အညီက်မ္းစာတစ္ခ်က္လာသည္ကား သင္သည္ ေမလခိေဇဒက္ နည္းတူ ထာဝရ ယဇ္ပုေရာဟိတ္ျဖစ္သည္ ဟု လာသတည္း။ (ေဟျဗဲ ၅း၆)
ဤအရာသည္ မွတ္သားထားဴရန္ အလြန္အေရးၾကီးေသာ သမၼာက်မ္းစာ ေဖာ္ျပခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖုိ႔ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး သမၼာက်မ္းစာတြင္ ပထမဦးဆံုး ေဖာ္ျပထားေသာ အခ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးၾကီးသည္ဟု သတ္မွတ္ရသည့္အေၾကာင္းမွာ ပညတ္တရား မရွိေသးေသာ္လည္း ထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ တည္ရွိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။ ေမလခိေဇဒက္ကို ပထမဦးဆံုး ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ေပးခဲ့သည္မွာ ပညတ္တရား မေပၚထြန္းမွီ အႏွစ္ ၄၀၀ ခန္႔ ကတည္းက ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည့္ ေမးခြန္းမွာ “ေမလခိေဇဒက္ကို ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖို႔ေပးရန္ အာျဗဟံကို မည္သူက ေျပာခဲ့ပါသနည္း”။ အာျဗဟံကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ က ေျပာဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ထိုက်မ္းပိုဒ္မ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့လာေသာအခါ အာျဗဟံသည္ မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု အတင္းအက်ပ္ ဖိအားေပးခံရေသာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ သင္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ပညတ္တရားကို သြန္သင္ေဟာေျပာေပးမည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္စံု တစ္ေယာက္မွ် ထိုေနရာတြင္ ရွိေနပါသလား။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ဆႏၵႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားေပၚတြင္ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည့္အရာတစ္ခုမွာ အာျဗဟံသည္ ဘုရားသခင္ကို ဂုဏ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္း ျမတ္ႏုိးကိုးကြယ္မႈ ျပဳသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အျမင့္ဆံုးေသာ ယဇ္ပေရာဟိတ္မင္းၾကီး ဟူသည့္ ေယရႈ ခရစ္ေတာ္ကဲ့သို႔ေသာ ေမလခိေဇဒက္အားျဖင့္ ဝတ္ျပဳ ကိုးကြယ္ျခင္း လုပ္ေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာသည္ ပဋိညာဥ္တရားသစ္ကို ခံယူက်င့္သံုး ေနပါသည္ ဟူေသာ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ ခံယူက်င့္သံုးရန္ ေလ်ာ္ ကန္ညီညြတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္မိပါသည္။
သခင္ေယရႈကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေျပာဆိုခဲ့သည္မွာ
“သင္တုိ႔အဘ အာျဗဟံသည္ ငါၾကြလာမည့္ အခ်ိန္ကာလကို ေျမာ္ျမင္ျခင္း ငွါ အလြန္အလိုရွိ၏။ ျမင္ရေသာ အခါ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းသို႔ ေရာက္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။” (ေယာဟန္ ၈း၅၆)
အာျဗဟံသည္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ရာတြင္ မည္သည့္ ဖိအားမွ် မရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ႏုိင္ခဲ့ ပါသည္။ ဘုရားသခင္က ထုိအေၾကာင္းအရာကို ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ား သိရွိႏုိင္ရန္ မွတ္တမ္းတစ္ ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားရွိခဲ့ဟန္ ရွိပါသည္။ အာျဗဟံသည္ ထိုသို႔ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ ေပး၍ ကိုးကြယ္ျခင္းကို ၾကီးမားေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တစ္ခုအျဖစ္ မသတ္မွတ္ခဲ့ပါမူ ယခုကဲ့သို႔ ဓမၼသစ္၊ ဓမၼေဟာင္း က်မ္းစာမ်ားတြင္ ယခုကဲ့သို႔ အေရးတစ္ယူ ေရးသားေဖာ္ျပမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ျမင္ ယူဆမိပါသည္။ ဘုရားသခင္ဘက္မွ အာျဗဟံ၏ ယခုကဲ့သို႔ ဆယ္ဘို႔ တစ္ဖို႔ ေပး၍ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္၍ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးေျမွာက္မႈ လုပ္ေဆာင္ျခင္းအေပၚ ေက်နပ္အားရမႈ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာျဗဟံကို ပိုမို၍ ေကာင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္ရစ္မစခဲ့ပါသည္။
ေယာဟန္ခရစ္ဝင္က်မ္းတြင္ သခင္ေယရႈကိုယ္ေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ
ကိုးကြယ္ေသာသူ မွန္သမွ်တုိ႔သည္ ခမည္းေတာ္ကို နံဝိညာဥ္ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ သစၥာႏွင့္ လည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ရမည့္ အခ်ိန္ကာလသည္ လာ၍ ယခုပင္ ေရာက္လွ်က္ ရွိ၏။ အေၾကာင္းမူကား ထုိသို႔ ကိုးကြယ္ေသာ သူတုိ႔ကို ခမည္းေတာ္သည္ အလိုရွိေတာ္မူ၏။ (ေယာဟန္ ၄း၂၃)
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဘုရားသခင္ လိုခ်င္ေသာ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းကို အမွန္တကယ္ ေဆာင္ရြက္လိုပါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အျပင္သ႑ာန္ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းက အေရးမၾကီးပါ။ စိတ္ဝိညာဥ္ထဲက ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ မႈျပဳရမည္ျဖစ္ျပီး သမၼာတရားကို အေျခခံျပီး ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ထိုေမလခိေဇဒက္ ယဇ္ ပေရာဟိတ္ၾကီးႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ဆာလံက်မ္းမ်ား တြင္ ေဖၚျပထားသည္ကိုလည္း ၾကည့္ရႈလိုပါေသးသည္။
တန္ခိုးေတာ္ျပေသာ ေန႔ရက္ကာလ၌ ကိုေတာ္၏ လူတို႔သည္ သန္႔ရွင္းေသာ တန္ဆာကို ဆင္လ်က္ ၾကည္ညိဳေသာ ေစတနာစိတ္ရွိ၍ လူပ်ိဳေတာ္တုိ႔သည္ နံနက္ဝမ္းထဲက ထြက္ေသာ ဆီးႏွင္းကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾက ပါလိမ့္မည္။ ထာဝရဘုရားက သင္သည္ ေမလခိေဇဒက္နည္းတူ ထာဝရ ယဇ္ပေရာဟိတ္ျဖစ္သည္ဟု က်ိန္ဆို၍ ေနာက္တစ္ဖန္ စိတ္ေျပာင္းလဲျခင္း ရွိေတာ္မမူ။ လက်္ာေတာ္နားမွာ ရွိေသာ ဘုရားရွင္သည္ အမ်က္ေတာ္ အခ်ိန္ကာလ၌ ရွင္ဘုရင္တုိ႔ကို ဒဏ္ခတ္ ေတာ္မူမည္။ (ဆာလံ ၁၁၀း၃-၅)
အထက္က်မ္းစာထဲတြင္ ဘုရားသခင္ တန္းခိုးျပေသာ ေန႔ရက္အခါ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ ဘုရားသခင္၏ လူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ေစနာအေလွ်ာက္ (မည္သူ၏ ေသြးေဆာင္မႈမွ်မရွိဘဲ စိတ္လိုလက္ရ) ဘုရားသခင္ထံ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ ဤက်မ္းပိုဒ္သည္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္း တြင္ေဖာ္ျပ ထားသည္ ေမလခိေဇဒက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ အျခားေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုအရာထဲမွာပင္ လြတ္လပ္စြာ စိတ္လိုလက္ရ ကိုးကြယ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ထပ္မံ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဘုရားသခင္၏ လူမ်ားသည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္ စိတ္ႏွလံုးအၾကြင္းမဲ့ ဝိညာဥ္ထဲက ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ ေနသူမ်ား ျဖစ္ဘုိ႔ လိုအပ္ပါသည္။ ေမလခိေဇဒက္ကို ေဖာ္ျပေသာ က်မ္းပိုဒ္မ်ားတြင္ ပညတ္တရားမရွိဘဲ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္မႈ ျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနပါသည္။ ခရစ္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ကားတုိင္ေပၚတြင္ လူတုိ႔အျပစ္ အတြက္ အသက္ကို စေတးခံေသာအခါ မည္သူတုိ႔၏ တုိက္တြန္းေသြးေဆာင္မႈ မပါဘဲ လြတ္လပ္စြာပင္ ထိုအမႈေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္ရႈ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပုံသက္ေသ ျပဳ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
ေယရႈကိုယ္ေတာ္က မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ
ပညတၱိက်မ္း၊ အနာဂတၱိက်မ္းမ်ားကို ဖ်က္ပယ္ျခင္းငွါ ငါသည္ဟု မထင္ ၾကႏွင့္။ ဖ်က္ပယ္ျခင္းငွါ ငါလာသည္မဟုတ္။ ျပည့္စံုေစျခင္းငွါ ငါလာ သတည္း။ ငါအမွန္ဆိုသည္ကား၊ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမၾကီး မပ်က္စီးမွီ တိုင္ေအာင္ ပညတၱိက်မ္း၌ အငယ္ဆံုးေသာ စာလံုးဗိႏၶဳတစ္ လံုးမွ် ျပည့္စံုျခင္းသို႔ မေရာက္မွီ မပ်က္စီးရ။ ထို႔ေၾကာင့္ အၾကင္သူသည္။ အငယ္ဆုံးေသာ ပညတ္တစ္ခုကို ကိုယ္တုိင္က်ဴးလြန္၍ သူတစ္ပါးတုိ႔ အားလည္း ထုိ႔အတူ သြန္သင္၏။ ထုိသူသည္ ေကာင္းကင္ႏုိင္ငံေတာ္၌ အငယ္ဆံုေသာသူ ျဖစ္လိမ့္မည္။ (မႆဲ ၅း၁၇-၁၉)
ခရစ္ေတာ္ ေယရႈသခင္ မိန္ေတာ္မူေသာ စကားေတာ္အရ ပညတ္ေတာ္မ်ားကို ျပည့္စံုေစရန္ပင္ လာေရာက္သည္ဟု ေျပာထားပါသည္။ ထိုပညတ္ေတာ္မ်ားကို ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၏ ႏွလံုးသား မ်ား ေပၚတြင္ ေရးသားထားသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုအရာသည္ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခံစားျပီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညတ္တရား အက်ဥ္းေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္သြားျပီး၊ လွည့္ၾကည့္စရာ မလုိေတာ့ပါ ဟူ၍ မဆိုလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေျမၾကီးေပၚတြင္ အသက္ရွင္ေနသ၍ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ အၾကံအစည္ေတာ္ထဲတြင္ အသက္ရွင္ေနရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ အသက္ရွင္ရန္အတြက္ ဖိအားမပါ၊ အတင္းအက်ပ္ မဟုတ္ဘဲ မိမိ၏ စိတ္အလိုအတုိင္း အသက္ရွင္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပညတ္တရားေတြက ေတာ့ ရွိေနမည္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ဖိအားေပးဘို႔ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ လမ္းမ်ားသည္ မွားေနသည္ (သို႔) မွန္ကန္သည္ စသည္ျဖင့္ သိရွိေစရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သည္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ခ်ီးမြမ္းရာတြင္ မိမိတို႔၏ စိတ္ဝိညာဥ္ထဲက သမၼာတရား၏ လမ္းျပမႈမ်ားျဖင့္ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအရာသည္ ပိုမို ေကာင္းမြန္ေသာ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။
တမန္ေတာ္ ေယာဟန္က ေျပာသည္မွာ
အေၾကာင္းမူကား ပညတ္တရားေတာ္ကို ေမာရွည္ လက္တြင္ ေပးေတာ္ မူ၏။ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ သစၥာတရားမူကား ေယရႈခရစ္အားျဖင့္ ျဖစ္သ တည္း။ (ေယာဟန္ ၁း၁၇)
ယခုေလာက္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္ကို သင္ေသခ်ာစြာ ဖတ္ခဲ့ျပီဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္း မ်ားသည္ မည္သည့္ ပညတ္တရားကိုမွ် အေျခမခံဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စိတ္ႏွလံုးထဲက လြတ္လပ္စြာ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္မႈမ်ားသည္ က်မ္းစာႏွင့္ ညီညြတ္ေၾကာင္း သင္သိျမင္ႏုိင္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ယခုအခါ ပဋိညာဥ္သစ္ျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးတရား ၏ လက္တြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္၏ ေနာက္သို႔ တစ္စိုက္မတ္မတ္ လိုက္ေလွ်ာက္အသက္ရွင္ႏုိင္ရန္ လြယ္ကူလွပါသည္။ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားမ်ား ရွိမေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ပညတ္တရားက ကိုင္စြဲလႈပ္ရမ္းေနေသာ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရားသခင္၏ သားသမီးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သမၼာက်မ္းစာ၏ ပထမဆံုးေသာ ကမာၻဦးက်မ္းကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔သည္ ပညတ္တရား မရွိမွီကတည္းက စတင္တည္ရွိေန သည္ကို ျမင္ေတြ႕နုိင္ေပမည္။ ထို႔နည္းတူ ပဋိညာဥ္ေဟာင္း၏ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ တြင္လည္း ဆယ္ဖို႔တစ္ဖုိ႔ ေပးရန္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ အတင္းအက်ပ္မဟုတ္။ ေကာင္းၾကီး ေပးခ်င္ေသာ ဘုရားသခင္က ေကာင္းၾကီးမဂၤလာအတြက္ တုိက္တြန္းေျပာဆိုျခင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဖိအားတစ္ခုအေနျဖင့္ အတင္းအက်ပ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္း မဟုတ္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ဣသေရလလူမ်ိဳးမ်ားကို ဆံုးမသြန္သင္ သည့္အခါ သူတို႔၏ မာေက်ာေနေသာ ႏွလံုသားမ်ားကို အျပစ္ ေဖာ္ျပေျပာဆိုျပီး ဆံုးမေလ့ ရွိပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေျပာင္းလဲတတ္ပါသလား။ ႏႈတ္ ခပတ္ေတာ္သည္ မေန႔၊ ယေန႔၊ ေနာင္ကာလ မေျပာင္းမလဲေသာ ဘုရားသခင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ဘုရားသခင္ကို စိတ္ဝိညာဥ္ထဲက ဝတ္ျပဳ ကိုးကြယ္ေန ေသာသူမ်ား အေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာင္းလဲေသာ ႏွလံုသား ရွိမည္ဟု သင္ထင္ေနပါသလား။ မာလခိ က်မး္စာထဲမွ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ ဆယ္ဖို႔ တစ္ဖုိ႔ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလံုသား စိတ္ေနသေဘာထားမ်ား အေပၚတြင္ မ်ားစြာ အေျချပဳထားပါသည္။
မာလခိက်မ္းႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ဤေနရာတြင္ အမ်ားအျပား မေျပာလိုပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဤေဆာင္းပါးကို ရွည္လ်ားစြာ မေရးလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ မာလခိက်မ္း တစ္ေစာင္လံုး ကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္ရႈေလ့လာပါရန္ သင့္ကို တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
မာလခိ ၁း၂-၁၄ ကို ဖတ္ၾကည့္မည္ဆိုပါက ဘုရားသခင္သည္ ဣသေရလ လူမ်ိဳးမ်ားကို လြန္စြာ အမ်က္ေဒါသထြက္ အျပစ္ တင္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ထိုအရာသည္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ တစ္ခုတည္း သာမကပါ။ သူတို႔၏ စိတ္ေနသေဘာ ထားမ်ား အလြန္ဆိုးရြားေနသည္ကို အရွင္ျမတ္က ေဖာ္ျပေန ပါသည္။ သူတို႔၏ စိတ္ေန သေဘာထားမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရာ တြင္ ေရာင္ျပန္ ဟတ္ေနသည္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ေနရ ပါသည္။ သင္ကိုယ္တုိင္ ႏႈတ္ခပတ္ေတာ္ကို ေလ့လာၾကည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရားသခင္ကို စိတ္ႏွလံုးအၾကြင္းမဲ့ ကိုးကြယ္သည္ဟု ဆိုရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘုရားသခင္အေပၚ ထားသည့္ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားက ေဖၚျပဖြင့္လွစ္ ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ႏုိင္ ပါသည္။
မႆဲ ၁၅း၄-၇ တြင္ ေယရႈက ေျပာခဲ့သည္မွာ
“ဘုရားသခင္၏ ပညတ္ေတာ္ကား၊ မိဘာကို ရုိေသစြာျပဳေလာ့။ အၾကင္ သူသည္ မိဘကို ႏႈတ္ျဖင့္ ျပစ္မွား၏။ ထိုသူသည္ အေသသတ္ျခင္းကို ခံေစဟု လာသတည္း။ သင္တို႔မူကား၊ အၾကင္သူသည္ ကိုယ့္မိဘကို၊ သင္တုိ႔ အသံုးရႏုိင္သမွ်ေသာ ငါ၏ဥစၥာသည္ အလွဴဝတၳဳျဖစ္ေစဟု ဆို၏။ ထိုသူသည္ ကိုယ္မိဘကိုပင္ ရုိေသစြာမျပဳရဟု ဆို၏။ ထိုသို႔ သင္တုိ႔သည္ အဆက္ဆက္ခံေသာ နည္းဥပေဒအားျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ပညတ္ေတာ္ကို ပယ္ၾက၏။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာသူတို႔ ေဟရွာယ သည္ သင္တုိ႔ကို ရည္မွတ္လ်က္ ဤလူမ်ိဳးသည္ ႏႈတ္ႏွင့္ ငါ့ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ငါ့ကို ရုိေသၾက၏။ စိတ္ႏွလံုး မူကား ငါႏွင့္ ေဝးလွ၏။ (မႆဲ ၁၅း၄-၇)
အထက္ပါ က်မ္းပိုဒ္တြင္ လူတုိ႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို အဓိက ေဖာ္ျပေနသည္။ မိဘကို ရုိေသစြာျပဳပါ ဟု ႏႈတ္ခပတ္ေတာ္က သြန္သင္ခ်က္အေပၚ အေပၚယံစိတ္ႏွလံုးက ရိုေသသလို၊ ခ်စ္သလို ေဖၚျပေနေသာ္ လည္း အမွန္တကယ္မခ်စ္။ မိခင္၊ ဖခင္မ်ားက တစ္စံုတစ္ရာကို သားသမီးမ်ားထံ ေတာင္းခံလာေသာအခါ ထုိသားသမီးက မိဘကို မေပးခ်င္သျဖင့္ “အေမ၊ အေဖ - ကၽြန္ေတာ္မွာ ရွိတဲ့ အဲဒီဥစၥာေလးကို ဘုရားသခင္ထံ လွဴထားပါတယ္” ဟု ေျပာဆိုတတ္သည္။ ထုိအခါ မိဘမ်ားက မေတာင္း ယူေတာ့ေခ်။ ထိုသို႔ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ရုိေသဟန္ျပဳေနၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မဟုတ္ေခ်။ ဘုရားႏွင့္ ပတ္သတ္လာ လွ်င္လဲ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ အေပၚယံက ရုိေသသလို ခ်စ္သလို၊ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ ကိုးကြယ္ သေယာင္ ျပဳေနၾကေသာ္လည္း စိတ္ထဲက အမွန္တကယ္ မပါရွိၾကေခ်။ ဗိမၼာန္ေတာ္တြင္ ထည့္လွဴရမည့္ အလွဴ ေငြမ်ားကိုလည္း ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပႏွင့္ ျငင္းပယ္ေလ့ ရွိၾကသည္မွာ ဘုရားသခင္ကို အမွန္တကယ္ ရုိေသ ေလးျမတ္ျခင္းမရွိေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
မာလခိက်မ္းကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ထိုသူတု႔ိသည္ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ ထားရျခင္းကို အလြန္ စိတ္ပင္ပန္းစရာ အေၾကာင္းအရင္း တစ္ခုဟု ထင္ျမင္ျပီး ထုိအရာကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ၾကိဳးစားအားထုပ္မႈ မျပဳလုပ္ ၾကေတာ့ေပ။ ထို႔ျပင္ ဘုရားသခင္ကို ေပးရာတြင္ မက်န္းမာေသာ သိုး၊ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ တိရစာၦန္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ခိုးယူထားေသာ အရာမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ေရာင္းမကုန္ေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မျပည္စံုေသာ အလွဴဝတၳဳမ်ားကို လည္းေကာင္း ဘုရားသခင္ကို ေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးအေျခအေနမ်ားကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္ကို မာလခိတြင္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေခတ္ကာလတြင္လည္း ေတြ႕ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ စီးပြားေရး မွာ သူတုိ႔ကဲ့သို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ မဟုတ္ေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုးမွာ မူကား သူတို႔ႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ လံုးဝခားနားမႈ မရွိၾကပါ။ ယေန႔ေခတ္ အသင္းေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ထုိကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ိဳးကို ရွိေနပါသည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက “ထိုအရာေတြ (ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔) လုပ္ေဆာင္ရင္ ဘာအက်ိဳးရွိလို႔လဲ” ဟု ေတြးျမင္ ေနၾကသည္။ “အသက္တာတြင္ ပိုေကာင္းလာသည္မရွိ” ဟု ေတြးထင္ေနၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္မႈ ထိုလုပ္ေဆာင္မႈကို အႏွစ္သာရ မပါဘဲ အေပၚယံသာ လုပ္ေဆာင္ၾကေလေတာ့သည္။ ဘုရားကို အက်န္၊ အက်ိဳး၊ မျပည့္စံု ေသာအရာမ်ားကိုသာ ေပးၾကေလေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕က အမွန္တကယ္ ေပးလွဴၾက ေသာ္ လည္း မွားယြင္ေသာ စိတ္ႏွလံုး မ်ားျဖင့္သာ ေပးလွဴၾကေလေတာ့သည္။ ဘုရားသခင္ကို ကိုးကြယ္ရာတြင္ မိမိ၏ စိတ္သက္သာမႈႏွင့္ အေျခအေနကိုသာ စိတ္ကူးျပီး စိတ္လုပ္ေဆာင္ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားသခင္ေရွ႕တြင္ ကိုးကြယ္ရာဟူသမွ်သည္ မိမိ စိတ္သက္သာမႈထက္ ဘုရားသခင္ ၾကိဳက္ ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ဘို႔ကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။
မာလခိက်မ္း အခန္းၾကီး (၃)သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္ေသာ က်မ္းပိုဒ္မ်ား ရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ဘုရားသခင္၏ ေကာင္းၾကီးမဂၤလာကို မည္ကဲ့သို႔ လက္ခံ ရယူရ မည္ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဘုရားသခင္က ဤေနရာတြင္ လက္ေတြ႕ဆန္ေသာ သေဘာျဖင့္ ေရး သား ေဖာ္ျပထား ပါသည္။ ေကာင္းၾကီးမဂၤလာ တစ္ခုတည္းသာမက လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားကိုလည္း ကြယ္ကာမႈျပဳကာ မဂၤလာရွိသူအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္မည္ဟု ေဖာ္ျပ ေရးသားထားသည္မွာ အားရစရာ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ (မာလခိ ၃း၁၀-၁၂ ကိုဖတ္ၾကည့္ပါ။)
ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အမွန္တကယ္ ေကာင္းၾကီး မဂၤလာမ်ားကို ေပးသနားခ်င္ပါသည္။ ထိုေကာင္းၾကီး မဂၤလာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ထုိက္တန္မႈပင္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္ ေပး ခ်င္ပါသည္။
လုပ္ေဆာင္သင့္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရန္ တာဝန္ ဝတၱရားမ်ား ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရားသခင္၏ လမ္းေတာ္တြင္ ေလွ်ာက္လွမ္း မည္ ဆိုပါက ဘုရားသခင္ထံမွ အက်ိဳးရလဒ္မ်ား ရမည္မွာ မလႊဲမေသြ ျဖစ္ပါသည္။
ယခုဆက္လက္၍ ပဋိညာဥ္ေဟာင္းကို ဆက္လက္ၾကည့္ပါဦးမည္။ ပဋိညာဥ္ေဟာင္းသည္ ပဋိညာဥ္သစ္ႏွင့္ စပ္ဆက္မႈ ရွိေနကာ ထိုအရာမ်ားသည္ ပဋိညာဥ္သစ္၏ အရိပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ယခု တရားေဟာရာ က်မ္း အခန္းၾကီး (၂၆) တစ္ခန္းလံုးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။
တရားေဟာ ၂၆း၁-၁၁ ကိုဖတ္ၾကည္လွ်င္ မိမိတို႔ကို ေပးေတာ္မူေသာ ဂတိေတာ္ တိုင္းျပည္သို႔ ေရာက္လွ်င္ အဦးသီးေသာ အသီးကို နာမေတာ္တည္ရာ အရပ္သို႔ ယူေဆာင္လာရမည္ဟု ေဖၚျပပါရွိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ယဇ္ပေရာဟိတ္ကို ထိုလွဴဘြယ္ ရာမ်ားကို ေပးရမည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ အခါတြင္ သခင္ေယရႈသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ယဇ္ပေရာ ဟိတ္အၾကီး ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေဟျဗဲ ၃း၁ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းကင္ဘံုႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ ေခၚဘိတ္ေတာ္ မူျခင္း ေက်းဇူးကို ခံရေသာသူ၊ သန္႔ရွင္းေသာ ညီအကိုတို႔ ငါတို႔ဝန္ခံေသာ တမန္ေတာ္ႏွငု့္ ယဇ္ပေရာဟိတ္မင္းတည္းဟူေသာ ေယရႈ၏အေၾကာင္း ကို ေစ့ေစ့ ဆင္ျခင္ၾကေလာ့။ (ေဟျဗဲ ၃း၁)
ေယရႈသည္ ယဇ္ပေရာဟိတ္မင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ျမတ္ႏုိးေသာ ႏႈတ္ခပတ္ေတာ္ က ေဖၚျပေနပါသည္။ ထိုသခင္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အဦးသီးေသာ အသီးအႏွံမ်ားျဖင့္ ဝတ္ျပဳ ကိုးကြယ္ၾကပါစို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ လွဴဘြယ္ရာမ်ားကို ယဇ္ပေရာဟိတ္ထံ ယူေဆာင္ မလာမွီ ထိုသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ယဇ္ပေရာဟိတ္ ျဖစ္သည္ဟု ဝန္ခံၾကပါစို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ယခင္ကပင္ ထုိသခင္ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ဝန္ခံျပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းျခင္းျဖင့္ ထိုသခင္၏ ေကာင္းျမတ္ေၾကာင္း ကို ေၾကျငာသင့္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ေပးလွဴနိင္သည္ ေကာင္းၾကီးမဂၤလာမ်ားသည္ ထုိသခင္ထံမွ ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
တရားေဟာ ၂၆း၁၂-၁၅ ထိ ဖတ္ရႈလိုက္ေသာအခါ
ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ကို ဘုရားသခင္ထံ ယူေဆာင္လာေသာအခါ မိမိတို႔၏ ေပးလွဴမႈမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူ သည့္အတိုင္း နာခံမႈျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပရပါမည္ဟု ေရးသားထားပါသည္။ ထိုအရာကို လုပ္ေဆာင္ေသာအခါ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မႈ ျပဳရန္လိုအပ္ပါ သည္။ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ျပဳရမည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မဟုတ္ပါ။
တရားေဟာ ၂၆း၁၆-၁၉ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ အခန္းငယ္ (၁၆) ကိုေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ပါ။ “ယခု စီရင္ထံုးဖြဲ႕သမွ်အတုိင္း က်င့္ရမည္ဟု သင္၏ ဘုရားသခင္ ထာဝရ ဘုရား မွာထားေတာ္မူသည္ျဖစ္၍ စိတ္ႏွလံုး အၾကြင္းမဲ့ က်င့္ေဆာင့္ရမည္” ဟုေရးသားထားပါသည္။ NIV က်မ္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ “Carefully observe them with all your heart and with all your soul” (ထိုအရာမ်ားကို ေသခ်ာစြာ ဂရုစိုက္၍ သင္၏ စိတ္ဝိညာဥ္ထဲက အၾကြင္းမဲ့ ေဆာင္ရြက္ရမည္) ဟုေဖၚျပထားသည္ကို ဖတ္ရပါသည္။ အေပၚယံ လုပ္ေဆာင္ရမည္မဟုတ္ပါ။ တာဝန္ ဝတၱရားအရ လုပ္ေဆာင္ရမည္မဟုတ္ပါ။ ပညတ္တရားအရ လုပ္ေဆာင္ရမည္မဟုတ္ပါ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရမည္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ ေပးကမ္းျခင္းသည္ အထက္တြင္ ေဖၚျပ ရွင္းလင္းခဲ့ သကဲ့သို႔ပင္ မိမိ၏ သေဘာျဖင့္ စိတ္လိုလက္ရ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေက်ေက် နပ္နပ္ ေပးရ မည္သာျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စိတ္ႏွလံုး အၾကြင္းမဲ့ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းကိုသာ လုိခ်င္ပါသည္။ မာလခိက်မ္းတြင္ ေဖာ္ျပေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ဘက္က ၾကည္မည္ ဆိုပါက အလြန္ဝမ္းနည္းဘြယ္ရာ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ေနပါသည္။ ဘုရားသခင္ကို အေပၚယံသာ လူၾကည့္ေကာင္းေအာင္သာ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ေနၾကသည္။ အမွန္တကယ္ စိတ္ထဲက လာေသာ အၾကြင္းမဲ့ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ သင့္အသက္တာတြင္လည္း ထုိကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ဂရု စိုက္၍ ေပးလွဴမႈမ်ား၊ ဆယ္ဘို႔ တစ္ဘို႔ ေပးျခင္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၾကပါ ရန္ ေမတၱာေရွ႕ ထားကာ ေကာင္းၾကီးမဂၤလာ ၾကြယ္ဝစြာ ခံစားရရန္ ရည္ရြယ္လ်က္ တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ (အားလုံးအေပၚ တြင္ ဘုရားသခင္ ေကာင္းၾကီးေပးပါေစ။) အာမင္
